Sabahın serinliğinde yola çıkmıştı Katherine, üzerinde beyaz dar bir T-shirt altında ise dar siteh bir pantolon vardı. Okyanus sahillerine vuran dalgalar kadar açık mavi gözleri ileriye doğru bakıyordu. Aklında bir çok düşünce vardı, o an çok istediği şey arkadaşlarıyla aynı kompartımana binmek istediğiydi. Böyle önemsiz bir şeyi düşündüğü için gülmüştü kendine o an. Türk masallarında kızların güzelliğine 'kiraz kırmızısı dudaklar' denirdi. İşte o masallardaki dudaklar şu anda Katherine'in dudaklarıydı.
Bir süre sonra Tren istasyonuna varmıştı, erken gelmiş olmalıydı ki üzerinde 'H' harfi bulunan bavul taşıyan biri yoktu. Belliydi ki uzun süre bekleyecekti, altından trenlerin geçtiği köprüden karşıya geçti ve kompartıman numaralarının yazılı olduğu kalın sütunların olduğu yere geldi. Biraz ilerledikten sonra 9 ile 10 numaralı peronların olduğu kısıma gelmişti. Etrafını kolaçan etti, değil mugglelar büyücüler bile yoktu. İlerde mavi üniforması ile bekleyen istasyon görevlisi vardı ki o da sütunların arasına girdiğinde görecek durumda değildi. Hızla sürmeye başladı sıkıca tuttuğu bagajı sürdü ve duvar bir an yok oldu adeta. O anda, bir kaç saniye içinde olan şey; Katy'nin ayakları yerden kesildi, bastığı bir yer yoktu. Karanlıktı ve bir çukur gibiydi, kafası duvardan geçerken önce taşları gördü sonra yine bir boşluk oldu. Basacak bir yer olmamasına rağmen yürümeye devam edebiliyordu hızla. Sonra bir, iki saniye geçmeden ayaklarının altında siyah gri taşlı bir zemin ayaklarının altına geldi. Duvardan çıktığını anlayınca şiddetle durmaya çalıştı.
Elindeki bagajı görevlilere verdikten sonra boş bir kompartman bulabilmek için hızla trene bindi. Sağ tarafta kompartımanlar bulunuyordu geniş fakat koltukları pek rahat değildi. İnsanın gerçekten uykusu yoksa, uyumasına izin vermiyorlardı. Sol tarafta ise dışarıda ailelerin çocuklarıyla vedalaştığı istasyon vardı. Biraz daha ilerlediğinde 7. kompartımana kadar gelmişti ve hemen hemen hepsi doluydu. "Kahretsin, boş yer yok mu?!" diye kendi ile konuşmaya başladı. Fakat yürümeye devam etti. '10. kompartıman, 11. kompartıman 12. kompartıman' az kalsın hiç bakmadan dolu ümidiyle ilerlerken boş olduğunu gördü. Büyük bir hızla içeriye geçti ve yüzüne bir gülümseme yayıldı. Arkadaşlarının onu bulamsını umuyordu. Oturduğu yerden kalkıp asasını alıp almadığını kontrol ettiğinde yanında olduğunu anlayıp rahatladı ve geriye yaslandı. Tren'in hareket etmesini bekledi.
Bir süre sonra Tren istasyonuna varmıştı, erken gelmiş olmalıydı ki üzerinde 'H' harfi bulunan bavul taşıyan biri yoktu. Belliydi ki uzun süre bekleyecekti, altından trenlerin geçtiği köprüden karşıya geçti ve kompartıman numaralarının yazılı olduğu kalın sütunların olduğu yere geldi. Biraz ilerledikten sonra 9 ile 10 numaralı peronların olduğu kısıma gelmişti. Etrafını kolaçan etti, değil mugglelar büyücüler bile yoktu. İlerde mavi üniforması ile bekleyen istasyon görevlisi vardı ki o da sütunların arasına girdiğinde görecek durumda değildi. Hızla sürmeye başladı sıkıca tuttuğu bagajı sürdü ve duvar bir an yok oldu adeta. O anda, bir kaç saniye içinde olan şey; Katy'nin ayakları yerden kesildi, bastığı bir yer yoktu. Karanlıktı ve bir çukur gibiydi, kafası duvardan geçerken önce taşları gördü sonra yine bir boşluk oldu. Basacak bir yer olmamasına rağmen yürümeye devam edebiliyordu hızla. Sonra bir, iki saniye geçmeden ayaklarının altında siyah gri taşlı bir zemin ayaklarının altına geldi. Duvardan çıktığını anlayınca şiddetle durmaya çalıştı.
Elindeki bagajı görevlilere verdikten sonra boş bir kompartman bulabilmek için hızla trene bindi. Sağ tarafta kompartımanlar bulunuyordu geniş fakat koltukları pek rahat değildi. İnsanın gerçekten uykusu yoksa, uyumasına izin vermiyorlardı. Sol tarafta ise dışarıda ailelerin çocuklarıyla vedalaştığı istasyon vardı. Biraz daha ilerlediğinde 7. kompartımana kadar gelmişti ve hemen hemen hepsi doluydu. "Kahretsin, boş yer yok mu?!" diye kendi ile konuşmaya başladı. Fakat yürümeye devam etti. '10. kompartıman, 11. kompartıman 12. kompartıman' az kalsın hiç bakmadan dolu ümidiyle ilerlerken boş olduğunu gördü. Büyük bir hızla içeriye geçti ve yüzüne bir gülümseme yayıldı. Arkadaşlarının onu bulamsını umuyordu. Oturduğu yerden kalkıp asasını alıp almadığını kontrol ettiğinde yanında olduğunu anlayıp rahatladı ve geriye yaslandı. Tren'in hareket etmesini bekledi.