Aşk İksiri

"Binlerce kez beter olsun gece, senin ışığın yoksa. Öğrenciler nasıl ayrılırlarsa ders kitaplarından, öyle koşar seven sevdiğine giderken. Okula nasıl canı sıkkın giderse öğrenciler, öyle ayrılır seven sevdiğinden." Romeo ve Juliet. İki kelime yanyana geldiği an ayakları acizce titriyor, kırmızı dudaklarının rengi atıyor ve ifadesi donuklaşıyordu. Sevginin mükemmelliğinin ve zorluğunun kelimelere daha iyi nasıl dökülebileceğini bilmiyordu. Chloe, kitabın deri kapağını kaparken gözlerinden akmak için bir saniyelik komut bekleyen yaşlar donup kalmıştı adeta. Görmeye aşikar olduğu kitabın kapağının üstüne göz sıvısının boşalmasına izin verdi. Ne kadar zavallı göründüğünü umursamıyordu bile. Romeo ve Juliet okuyup ağlamayan insanların bilincine şaşıyordu. Şu ana kadar kendisi gibi sanat düşkünü birini ne görmüş ne de duymuştu. En azından kendini Juliet yerine koyan hiçbir dişi tanımıyordu. Bu onun sorunlu olduğunun mu göstergesiydi? On yedi yaşını doldurmaya yaklaşmış bir ergenin hayal dünyası içinde yaşaması normal değil miydi? Kim ne derse desin, kitap sayfalarının arasında kaybolmayı ve kapaklar arasında sıkışmayı hiçbir şeye değişmezdi. Romeo'ya değişirdi tabî, bu farklı bir muamma. Göz yaşlarının verdiği sersemlikle, oturduğu sandalyeden kalkarken kıpkırmızı olmuş burnunu çekti. Gününün yarısını kütüphanede geçiren bir çellistin Romeo'sunu beklemesi ne kadar da umut vericiydi. Hadi ama, kimi kandırıyoruz ki! Feminist düşüncelere yenik düşmemek için savaşan Elysia yatakhaneye varır varmaz adeta çırpınan baykuşunun huzursuz sesini işitti. Siyah tüylerinin arasında kusursuz beyaz benekler olan özel tür baykuşu Bubbles -çok banel bir isim olduğunu biliyordu, yine de takıntılar- elinde tuttuğu kan kırmızısı zarfı Chloe'in omuzlarından narince dökülen saçlarına bıraktı. Zarfın üstünde gördüğü krem damgayla ifadesi ciddiyete bindi ve elindeki kitabı yatağına nazikçe bırakırken -asla atamazdı; çünkü bunun gerçek bir saygısızlık olduğunu düşünürdü- saçındaki mektubu daha iyi kavrayıp açtı. İşittiği ses Profesör Boungham'ın kalın ve tipik Durmstrang erkeği sesinden başka bir şey değildi. "Bayan Louisser, dersimin ve benim güzide öğrencilerinden olduğunuzu belirterek başlamak isterim. Plan ve programlarım hiçbir zaman doğru zamanda olmamıştır, bilirsiniz; ama sizden bir ricam olacak. İki saatinizi Romeo'ya kapılmak yerine, bugün saat üçte boş sınıfta Bay Boucher'a yardım eder misiniz? Bakanlık tarafından özel bir toplantı düzenledi ve benim payım büyük. Aklıma en çok güvenebileceğim siz geldiniz. Umarım beni kırmazsınız. Zaten dersten geçeceğiniz garanti, yine de kesin garanti ve yanında bolca minnet kazanacaksınız. Sihirli günler." Altına atılan imzayı nerede olsa tanırdı. İksir profesöründen böyle bir sorumluluk almak göğsünü kabartırken, yüzüne gamzesini belirgin kılacak bir gülümseme oturdu ve bavuluna ilerledi. Yatakhanede kimse olmaması gayet doğaldı; çünkü saat tam üçtü. Üç mü? Bir saniye, hemen kitaplarını alıp tüymesi gerekiyordu. Cübbesini şöyle bir temizledi, eline favori kitabı olan -Romeo ve Juliet'ten sonra elbette- İleri Derecede İksir Yapımı'nı, Romeo'sunu -ısrarla ve sürekli Romeo ve Juliet'ten bahsediyoruz!- çellosunu aldı. Koro öğretmeni Bayan Saliman'a akşam sekizde konçertosunda yardım etmeliydi. Tamam, yoğun bir gündü ve Chloe ısrarla Romeo'nun etkisinden çıkamıyordu. Gözleri yaşlıydı ve sesi boğuktu. Merdivenlerden hızla inerken, boğuk sesini açmaya çalışıyordu. Elindeki kitaba gözü takıldığında ise hangi iksir konusunda yardımcı olacağını bilmediğini farketti. Sürekli çelişkiye düşmeyi iyi miydi? Koşmaya devam ederek hızla ilerledi. Sınıfları hızlıca geçerken fazla ilerlediğini farketti ve fren yaptı. Ağzından otomatik olarak çıkan tepkimeyle birlikte içeri girdi. "Oops!" Evet, gözlerinde yaş birikintileri ve kırmızı yanaklarla tam bir ezik gibiydi. Genzini temizledi ve doğru kelimeleri seçmeye özen göstererek kelimelerini özgür bıraktı. "Bay Boucher?" Sesi beklediğinden de güzel çıkmıştı, bunun bilincinde olarak yüzüne silik bir gülümse yerleştirdi ve sanki yıllardır orada bekliyormuş gibi ayaklarını sallayan sarı kafanın kendine dönmesini bekledi.