“Grr… Her şeye lanet olsun!”
Hızlı ve sert adımlarla yürüyordum. Canımın sıkkınlığı anlatılmaz derecede büyüktü. Kendimi hissedemiyordum. Sanki bedenim ruhumdan ayrılmıştı. Ölü bir bedenden ayrılmış ruh… O beden hiç yaşamış mıydı? Yumruklarımı avucumun içini acıtacak derecede sıkıyordum. Sadece yalnız kalmak istemiştim. “Her şey berbat” yürürken ağzıma takılan tek cümleydi bu. Sinirlerimin geçmesi için bahçeye, derin bir nefes almaya gidiyordum. Dokunsalar ağlayacak gibiydim. Lanet olası bu ya. Bahçeye yaklaştıkça adımlarımı daha yavaş ama büyük atmaya başladım. Tek elimde tuttuğum birkaç kitabı iki elimle sardım. Avucumun içi acıyordu. Fazla sıkmam yüzünden kızarmıştı. Kollarımla kavradığım kitapların içine kafamı gömdüm. Sessizce gözlerimden yaşlar akıyordu. Gücümü yitirmiş gibiydim. Dünya sanki dönmüyordu artık. Daha büyük haykırışlarla ağlamaya devam ettim. Kendimi aptalmışım gibi hissetmemi sağlıyordu ama ağlamaya mahkûmdum.
Geçenlerde bana gelen bir postada annemin durumunun iyi olmadığı yazıyordu. Hayattan kopmam için bir sebep… Babamın ölümü beni kahretmişti, bununda ölümle sonuçlanmasını istemezdim. Annemle, babamla yaşadığım süre içerisinde iyi anlaşamıyordum. “Kahrolası kız!” derdi annem bana… Gerçektende kahrolasıydım. Annemin intiharına sebep olan…
Bugün bana gelen bir posta daha vardı. Saçma sapan olduğunu düşündüklerimi okumadan atıyordum. Belki iki ya da üç mektup anca gelmişti. Aralarından ikisi eski komşularımdandı. Gereksiz buldum ve tek seferde yırttım. Ama aralarında dikkatimi çeken başka bir mektup daha vardı. Gelen mektup üvey babamdandı. Bunu ilk bakışta merak ettim. İlk defa bir mektup, üvey babamdan… Tuhaftı. Merakımın üzerine yerini bir kin duygusu kapladı. Mektubu atmak istemiştim. Şamdanın içinde yanan muma yaklaştırdım kağıdı. Ama cesaretsizliğim… Mektubu geri çektim. Hızla okumaya başladım.
Okumam üzerine yumruğumu masaya yapıştırdım. İşte bu yüzden lanet olsun! Sırf benim aptallıklarım yüzünden annemin intiharı! Bir ölüm haberi! Lanet olsun! Mektuptaki heceleri tek tek okuyordum. Üç dört kez okudum. Hala kavrayamıyordum. İn-ti-har…
Ah, her şey benim yüzümdendi. Bahçede olduğum yerde duruyordum. Öz anneme çektirdiğim eziyet. Ben ne yapmıştım? Mektubun satırları aklıma geldikçe delirmeye başladım. “…Sabah annenin cansız bedenini, kanlar içinde, evin bodrum katında bulduk…”
Hayattan nefret ediyordum. Ailemden kalan son insanı da kaybetmiştim. Üzgün olmamam için bir sebep yoktu. Hayretler içerisinde gömüldüğüm kitaplardan yüzümü kaldırdım. Mektubu okur okumaz parçalayıp atmıştım. O satırın yok olması beni yinede rahatlatmadı. Çünkü, artık aklıma kazınmıştı. Ve de kalbime… Anne sevgisini, annem öldükten sonra yaşıyordum. Elimde tuttuğum kitapları yere fırlattım. Ardından sert bir tekme attım. Kitabın birisi biraz ileriye gitmişti. Diğeri hala önümdeydi. Önümde duran kitaba baktım. Kızarmış, yaşlarla dolu gözlerimle zar zor görebiliyordum etrafı. Duraksadığım yerden ağzımdan dökülen birkaç kelime oldu… “Hayat, benim için bitti…”
Hızlı ve sert adımlarla yürüyordum. Canımın sıkkınlığı anlatılmaz derecede büyüktü. Kendimi hissedemiyordum. Sanki bedenim ruhumdan ayrılmıştı. Ölü bir bedenden ayrılmış ruh… O beden hiç yaşamış mıydı? Yumruklarımı avucumun içini acıtacak derecede sıkıyordum. Sadece yalnız kalmak istemiştim. “Her şey berbat” yürürken ağzıma takılan tek cümleydi bu. Sinirlerimin geçmesi için bahçeye, derin bir nefes almaya gidiyordum. Dokunsalar ağlayacak gibiydim. Lanet olası bu ya. Bahçeye yaklaştıkça adımlarımı daha yavaş ama büyük atmaya başladım. Tek elimde tuttuğum birkaç kitabı iki elimle sardım. Avucumun içi acıyordu. Fazla sıkmam yüzünden kızarmıştı. Kollarımla kavradığım kitapların içine kafamı gömdüm. Sessizce gözlerimden yaşlar akıyordu. Gücümü yitirmiş gibiydim. Dünya sanki dönmüyordu artık. Daha büyük haykırışlarla ağlamaya devam ettim. Kendimi aptalmışım gibi hissetmemi sağlıyordu ama ağlamaya mahkûmdum.
Geçenlerde bana gelen bir postada annemin durumunun iyi olmadığı yazıyordu. Hayattan kopmam için bir sebep… Babamın ölümü beni kahretmişti, bununda ölümle sonuçlanmasını istemezdim. Annemle, babamla yaşadığım süre içerisinde iyi anlaşamıyordum. “Kahrolası kız!” derdi annem bana… Gerçektende kahrolasıydım. Annemin intiharına sebep olan…
Bugün bana gelen bir posta daha vardı. Saçma sapan olduğunu düşündüklerimi okumadan atıyordum. Belki iki ya da üç mektup anca gelmişti. Aralarından ikisi eski komşularımdandı. Gereksiz buldum ve tek seferde yırttım. Ama aralarında dikkatimi çeken başka bir mektup daha vardı. Gelen mektup üvey babamdandı. Bunu ilk bakışta merak ettim. İlk defa bir mektup, üvey babamdan… Tuhaftı. Merakımın üzerine yerini bir kin duygusu kapladı. Mektubu atmak istemiştim. Şamdanın içinde yanan muma yaklaştırdım kağıdı. Ama cesaretsizliğim… Mektubu geri çektim. Hızla okumaya başladım.
Okumam üzerine yumruğumu masaya yapıştırdım. İşte bu yüzden lanet olsun! Sırf benim aptallıklarım yüzünden annemin intiharı! Bir ölüm haberi! Lanet olsun! Mektuptaki heceleri tek tek okuyordum. Üç dört kez okudum. Hala kavrayamıyordum. İn-ti-har…
Ah, her şey benim yüzümdendi. Bahçede olduğum yerde duruyordum. Öz anneme çektirdiğim eziyet. Ben ne yapmıştım? Mektubun satırları aklıma geldikçe delirmeye başladım. “…Sabah annenin cansız bedenini, kanlar içinde, evin bodrum katında bulduk…”
Hayattan nefret ediyordum. Ailemden kalan son insanı da kaybetmiştim. Üzgün olmamam için bir sebep yoktu. Hayretler içerisinde gömüldüğüm kitaplardan yüzümü kaldırdım. Mektubu okur okumaz parçalayıp atmıştım. O satırın yok olması beni yinede rahatlatmadı. Çünkü, artık aklıma kazınmıştı. Ve de kalbime… Anne sevgisini, annem öldükten sonra yaşıyordum. Elimde tuttuğum kitapları yere fırlattım. Ardından sert bir tekme attım. Kitabın birisi biraz ileriye gitmişti. Diğeri hala önümdeydi. Önümde duran kitaba baktım. Kızarmış, yaşlarla dolu gözlerimle zar zor görebiliyordum etrafı. Duraksadığım yerden ağzımdan dökülen birkaç kelime oldu… “Hayat, benim için bitti…”